W wychowaniu religijnym dziecka ogromne znaczenie przypisuje się rodzicom. To oni są żywym przykładem, którego nie zastąpi żadne słowo. A ich postawa i zachowanie wpływa na wiarę młodego człowieka. Rodzice swoim zachowaniem pokazują dziecku jak się modlić, jak żyć w wierze. Dlatego też nie powinni ich gonić do modlitwy lecz wspólnie z nimi zasiadać. Nie wyganiać na niedzielną Msze świętą ale wspólnie z nimi uczestniczyć. Nie zmuszać do sakramentów świętych a razem z nimi przystępować. Dzięki takim zabiegom rodzice unikną problemów z dziećmi teraz gdy są małe i później gdy dorosną. A dzieci zawsze będą ich szanować, będą widzieć w nich wychowawców, doradców i przyjaciół. W prawdziwym układzie rodziny to ojciec powinien potwierdzać wpływ matki. Jeśli tego nie czyni i ich postawy są przeciwstawne wówczas dziecko idzie za ojcem. Łatwo można to zaobserwować analizując wychowanie w rodzinie. Częściej to matki są bardziej religijne i praktykujące niż ojcowe. Póki dziecko jest małe będzie zachowywało się jak matka, która klęczy w domu do modlitwy i chodzi na niedzielne msze. Z kolei gdy dorosną naśladują zachowanie ojca. Dziecko obserwuje swoich rodziców. Patrzy czy ojciec klęczy, czy modli się w kościele. Ich wiara powinna być pokazana dziecku. Bowiem bez ,,pokazania jakiejś prawdy nie można liczyć na to, że ona sama przeniknie duszę dziecka”. M. Grzywak – Kaczyńska wiarę porównuje do rozwoju dziecka. Mówi, iż zarówno wiara, jak i rozwój nie są nam dane w formie gotowej, lecz w formie zadania, które należy dopracować i zdobyć. Wiara zatem jest Łaską opierającą się na naturze i prawach rządzących życiem psychicznym człowieka. Rozwój człowieka zależy głównie od czynników wrodzonych, oddziaływań środowiska i własnej samorealizacji. Od współdziałania tych czynników decyduje lepsze bądź gorsze przygotowanie do przyjmowania Łaski. Jak słusznie zauważa autorka ,,głębokie wrodzone upośledzenia i złe wpływy wychowawcze mogą utrudnić korzystanie z niej, dobre zaś wyposażenie genetyczne i prawidłowe wychowanie mogą ujawnić zadatki świętości, czyli zdolności pełnego wykorzystania Łaski”. Ważną rolę odgrywa wpływ środowiska, w którym człowieka przebywa w okresie dzieciństwa. Do głównym mechanizmów należy wówczas syntonia i naśladownictwo. Dziecko nie przynosi na świat wrodzonych sposobów zachowania. Naśladuje ono starszych i to od nich się uczy. Wyuczone zachowania utrwalają się w jego umyśle i stanowią one podstawę charakteru człowieka. Osobowość dziecka zwłaszcza jego aspekt emocjonalny kształtuje się od pierwszych dni jego życia. Sfera emocjonalna kształtuje się stopniowo pod wpływem najbliższego otoczenia, zwłaszcza matki. Zdaniem M. Grzywak – Kaczyńskiej takie ,,jakie jest dorosłe społeczeństwo, takie jest młode pokolenie”. Dlatego też brak wiary u dorosłego utrudnia jej nabycie u młodego człowieka.

Na wstępie należy wyjaśnić czym jest modlitwa. I tak zdaniem J. Hadryś modlitwa jest spotkaniem dwóch osób – Boga i człowieka, które się kochają i wzajemnie poszukują. Jest również zjednoczeniem z Bogiem, przyjaźnią, prośbą kierowaną do Niego. Modlitwa jest ,,tym dla duszy, czym jedzenie dla ciała. Dla chrześcijanina jest życiem”. W wychowaniu religijnym dziecka zwraca się szczególną uwagę na wspólną modlitwę. Według B. Kanta to wspólna modlitwa scala i jednoczy rodzinę. W obecnym natłoku pracy trudno jest znaleźć choć chwilę czas by zebrać się do niej. Niemniej jednak warto znaleźć ten moment by uklęknąć i wspólnie się pomodlić. Zdaniem autora jeśli rodzinie trudno jest zmobilizować się do porannej modlitwy, powinna wybrać modlitwę wieczorną. Ważne by przez chwile zatrzymać się i pobyć z dzieckiem. Bowiem korzyści z tego są ogromne. Taka rodzina nie przeżywa kryzysów, członkowie częściej wybaczają, wzajemnie się przepraszają. W rodzinie tej nie ma walki pokoleń. Rodzice cieszą się szacunkiem, a dzieci rosną i rozwijają się prawidłowo. Jak słusznie stwierdza B. Kant ,,taka rodzina jest autentycznym Kościołem Domowym”. Co więcej, zdaniem B. Nadolny dziecka nie trzeba uczyć modlitwy. Wystarczy jedynie się z nim pomodlić. Św. Urszula Ledóchowska mówiła: ,,Święci rodzą się na kolanach matek”. Jeśli dziecko będzie widziało modlących się rodziców to zachęcone tym widokiem również będzie się modliło. Od najmłodszych lat powinniśmy nauczyć dziecko rozpoczynać i kończyć dzień znakiem krzyża na wyraz wdzięczności i pozdrowienia. Mówiąc o modlitwie mamy również na uwadze Msze Świętą. Jest ona dopełnieniem modlitwy rodzinnej. Dlatego też nie należy utrudniać dzieciom kontaktu z Bogiem ale nie należy im na wszystko pozwalać. Pan Jezus nie powiedział ,,niech dzieci robią, co chcą, niech wchodzą na ławki, biegają po kościele, bawią się, piją, jedzą ciasteczka, ciągnął Kapłana za ornat...”. W czasie Mszy Świętej należy je wyciszyć, zainteresować, dyskretnie wytłumaczyć. Nie należy się zrażać i zaprzestać uczestniczenia we mszy z dzieckiem. Wychowanie do wiary i jej właściwe przeżywanie jest procesem dlatego też nie powinnyśmy oczekiwać szybkich efektów.